Część druga „Niechciane wspomnienia nigdy nie dają za wygraną”

             

Ogromne drewniane drzwi otworzyły się lekko, bez najmniejszego szmeru. Stukot kobiecych obcasów rozległ się po pustym kościele. Dźwięk odbijał się od wysokich ścian, zwiększając się wielokrotnie do tego stopnia, iż brzmiał jak pojedyncze wystrzały armatnie. Ana szła spokojnie, nie zwracając  uwagi na hałas, który sama tworzyła. Nie rozglądała się, wzrok miała zwrócony przed siebie, a spojrzenie nieobecne. Zatrzymała się dopiero przy stopniach prowadzących na ołtarz. Przejechała dłonią po drewnianych, starych balaskach, w których jakiś utalentowany twórca wyżłobił dwie litery „CI”*. W dzieciństwie często bawiła się w zgadywanie, co one oznaczają. Razem z Abigail wymyślały najróżniejsze rozwinięcia tych liter. Dwie małe dziewczynki, w takich samych sukienkach, klęczące przy balaskach i chichoczące cichutko w obawie, że siostra zakonna usłyszy ich śmiech. Ana potrząsnęła głową, zanim jakieś przykre wspomnienia przysłoniły te dobre, niewinne. Nie chciała pamiętać wszystkiego, co się tu zdarzyło.

                Z tą myślą bezwiednie skierowała się w prawą stronę. Jej twarz nie zmieniła wyrazu. Miała nałożoną kamienną maskę obojętności, skrywającą bezbrzeżny smutek i wszechogarniającą ją, otulającą jak koc, samotność.

                Przeszła jeszcze kilka kroków i obróciła się w stronę prawej nawy. Przed nią wisiał obraz Najświętszej Maryi Panny. Uśmiechała się, a jej łagodne oczy przeszywały Anę jak promienie rentgena. Wydawało się, że widzi jej duszę, dobre i złe rzeczy, które ją spotkały, a także te, które sama zrobiła. Przebijały się one przez kamienną maskę Any, sprawiały, że zamienia się w pył. Obraz przykryła jej cienka tafla szkła, a wargi zdawały się lekko drżeć.

                Ten obraz wyglądał dokładnie tak samo, jak dwadzieścia lat temu. Dwadzieścia bardzo długich lat. Kiedyś też stała w tym miejscu, wpatrując się w Jej oblicze, zamiast wysłuchiwać nudnego kazania. Po tragedii, która wstrząsnęła posadami jej uporządkowanego życia, nie chciała już tu wracać. To miejsce zawsze skłaniało ją do myślenia, a ona nie mogła już tego znieść. Prawie całe życie udawała, że nic się nie stało, chociaż ciągle miała przed oczyma krew, gruzy i cierpienie, tak namacalne, że zdawało się, iż otacza każdą żywą istotę.

                Odwróciła się. Chociaż właśnie przyjechała tu, by w końcu zmierzyć się z tą przytłaczającą prawdą, ciągle nie czuła w sobie wystarczającej siły. Jej wzrok padł na nowe okno. Wyraźnie odstawało od reszty, było większe i skromniejsze. Zamknęła oczy i szybko uciekła. Od kościoła, nowego okna, przeszywającego spojrzenia. Od siebie i od swoich wspomnień, których tak bardzo się bała.  Jeszcze przez chwilę rozbrzmiewało echo jej kroków, a potem kościół znów ogarnęła cisza.

***

*christus imperat

No i po części drugiej. Wiem, że nadal nie zaskakuje ona swoją wielkością, ale obiecuję solennie, że będzie się to poprawiało. Uprzedzam, że prawdopodobnie każda kolejna część tej miniaturki będzie wyglądała podobnie-to znaczy w formie opisu, ale z czasem pojawią się też dialogi. Mam nadzieję, że się wam podobało i proszę o zostawienie komentarzy. Każdy mnie cieszy i mobilizuje do dalszej pracy.
EDIT Zamieszczam zabetowana wersję. Dziękuję -Cuddle z betowanie.blogspot.com za poświęcony mi czas i mam nadzieję, że nasza współpraca nie będzie jednorazowa :)