Część czwarta: "Rehabilitacja trwa"

Szła ulicami starego miasta. Słońce ogrzewało jej plecy przykryte szalem i tańczyło na prostym, białym kapeluszu z szerokim rondem. Powoli stawiała kolejne kroki, skupiając się na balansowaniu na wysokich obcasach. Mijali ją kolejni ludzie, przepływali obok niej jak wielki, szary ocean, żaden z nich nie zdobył się na to, by wyjść z tego tłumu, nawet ona. Podążała z prądem.

Nie miała żadnego celu w swojej wędrówce, chociaż wiedziała doskonale, gdzie chce pójść. Stawiała krok za krokiem, zastanawiając się, czy jej nogi same ją tam poprowadzą. Wtedy miałaby wymówkę, wytłumaczenie, po co zmierza w miejsce, którego widok zrani ja ponownie. Teraz nie wiedziała dlaczego. Może ból zaczął sprawiać jej przyjemność?

Przymknęła oczy zaciskając dłonie w pięści. Nie, nie jest masochistką. Ona po prostu chce zakończyć tą sprawę definitywnie. Jak mówią, zerwać plaster za jednym zamachem. 

Przyspieszyła kroku. Chciała mieć już to za sobą, opowiadać o tym znajomym i śmiać się. Z siebie, ze swojej głupoty i swoich obaw. Przekrzykiwać wybuchy radości swoich przyjaciół zdaniami typu: Jak ja byłam głupia! To przecież nie było nic strasznego!

Ana doskonale jednak wiedziała, że nigdy tak nie powie. Nie o dzisiejszym dniu. W jej głowie panowała pustka zapełniana powoli jednym uczuciem: strachem. Chciała odwrócić się i pobiec, hen przed siebie, i nigdy już tutaj nie wracać.

Ale jej nogi wciąż stawiały krok za krokiem. Znowu zacisnęła dłonie w pięści, zmuszając się w ten sposób, by nie uciec. Jeden szczegół przy tym odwrócił jej uwagę. Dopiero teraz przypomniała sobie, że trzyma kwiaty. Zaśmiała się gorzko. Nawet o tym pomyślała. Paradoksalnie ten śmiech pozbawiony jakiejkolwiek cząstki wesołości dodał jej sił. Podniosła głowę i, bez zatrzymywania się, spojrzała w niebo.

Wciąż ją to przerażało. To nie ulegał wątpliwościom. Ale bardziej bała się tego, co się z nią stanie, jeśli tam nie pójdzie. Do tej pory codziennie budziła się z krzykiem z po strasznych snach wypełnionych krwią, płaczem i odorem kanalizacji. Co noc musiała tam wracać. Cofać się w czasie.  Przeżywać to od nowa i od nowa, widzieć to wszystko, co się wydarzyło. Chciała się od tego uwolnić.

Zatrzymała się. Dotarła do celu. Spodziewała się kolejnej fali wspomnień, nieuniknionej i przytłaczającej. Zamknęła oczy w obronnym geście. Tym razem jednak nie poczuła nic. Może to dlatego, że nic szczególnego nie łączy ją z tym miejscem?

Otworzyła oczy i uklękła. Przez chwilę trwała w bezruchu, a potem zamrugała i delikatnie położyła wieniec. Jeszcze przez jakiś czas pozostała w tym miejscu, w milczeniu wpatrując się w wytłoczony złotymi literami napis: „Cywilom, ofiarom nalotów na to miasto w latach 1939, 1941 i 1942, burmistrz, rada miasta i mieszkańcy w podziękowaniu za wiarę i odwagę”.

***

 Już po czwartej części. Niedługo wyjeżdżam nad morze, więc prawdopodobnie następna będzie nieco później niż zwykle, ale może dorwę się do Internetu i coś skrobnę. Jak zwykle proszę o komentarze i  dziękuje wszystkim osobom, które to czytają J